Yaş 50,yolun yarısı(-mı),başı(-mı),sonu(-mu)..!Galiba durduğun yere göre değişiyor bu sorunun cevabı. Bu hayatta olmuyor,başka hayatlarda sevenler sevenleri mutlaka bulacak,Tanrı şahit.Stephen Hawking’te :”Genç kızlar boşa üzülmeyin,paralel evrenler var,evren,yaşadığımız dünyayla sınırlı değil,başka dünyalarda mutluluklar bulabileceksiniz “dedi,bu erkekler içinde geçerli.
Kötüleri tanıdıkça,tenis topu gibi duvara çarpıp-geri dönen duygularla,iyileri daha iyi anlayacağız,onlara sarılıp bir daha bırakmayacağız.
Her yeni başlangıç-yeni bir sayfa içindeki o kaçan şeylerin peşinde yelken açışlar…tertemizin yeniden denenmesidir.İnsan dünyaya öğrenmeye geliyor ve sadece öğreniyor gidiyor,yaşayabildiyse mutlu olmaya dair her şey yanına kar kalan-yapılan iyiliklerde dahil.
İnsan kendisinedir yalanı/bilemeyene hiç değil.
Hanife,şimdiden her hayaline-her haline aşık,Ziya’nın.Bir kadın severse tam sever aslında,erkeğinkinden çok farklı daha delikanlıca bir tavırdadırlar daima hiç ödün vermeden,kimse umurunda olmaz odak noktası sadece sevdiği ve onun sevdikleri/başkada hiç bir şey.Hanife çatırdamış evliliğinde kocasının kendisini aldattığına dair,cep telefonunda ki resimlerle başlayan reflekslerde,azala azala ömrünü tüketiyor.Günah vebal hepsi onda değil,kocasında(-güya)/karşındakinin hata yapması,sana da hata yapabilme lüksünü doğurmaz ki.İki çocuk,biri kız ötekisi oğlan,en günahsız olanlar bu evliliğin bilançosunda pasif tarafta,dünyaya isteyerek gelmez hiçbir çocuk,hiçbir çocuk dilini dinini seçemez,anne-baba getirir onları bu dünyaya,genelde de,ani-spontane hayatlarda.Kızları Irmak 15 yaşında çok edepli ve bütün acılar gelsin üzerime hazırım der gibi bir hayli heybetli bakışları var hayata karşı,oğlan 10 yaşında hep not alıyor beyninde,hayatı,galiba günü gelince kullanmak üzere,intikam potansiyeli ya da piskopatlığı kaçınılmaz,hayatına giren herkesi darmadağın edecek,çünkü onu da birileri darmadağın etti küçükken,altyapısını hazırlamaksızın getirdikleri dünya da...
Hanife hep eksile eksile sürdürdüğü mücadelesinde,hiç aynaya bakmayı akıl edemedi,hep duvarlara tosluyor çıkmaz sokaklarda,kendi içindeki. Başka bir yol hep başkaları için var,senin için yok(–ki olsa bunu konuşuyor olmazdık).
Attila sert kaya gibi sözlerle girdi hayatlarına(onun da yanılgısı kendini Noel Baba ya da Mevlanayla bir tutması),istemeye istemeye ama kendini bir erozyonun ortasında buldu,seyirci kalamayacak bu batan gemiye.Batan bu gemiyi ilk önce fareler terk edecek,zarar ziyan masumiyet köşesindekilerin alnının ortasından vuracak.
İyiler hep kararsız,dünya durmadan dönüp duruyor-üstelik yuvarlak/ Hainler kendi bataklığında boğulacak.Her ihanet kişinin hanesine eksi yazılacak.Tabiat Ana ve Tanrı her şeyi biliyor-görüyor/susmuyor da-görebilene,duyabilene,her şey gün gibi ortada.,selle-fırtınayla-depremlerle uyarıyor daima. İnsan insanı üzmemeli,tam tersi mutluluk vermeli ki; hayatın Bumerangından mutluluklar dönüp gelsin,kendisine.Nedir bu yaşatılanlar,şu kısacık ömürde,iyiliklere motive olup-güzellikler bahçesinde dolaşmak varken,nedendir bu acılar denizi.
Bundan sonra da kimse kimsenin hayatına hiç müdahele edemeyecek,herkes daha yalnız ,herkes en az o kadar tutsak(hep başka birine hani o hep olmayana)/herkes hep kaçanı kovalıyor-kendine koşanı hiç değil.Kimse kimseden artık hiç ayrılmayacak çünkü ayrılıkları da sevdaya dahil etti Attila İlhan… Öyleyse geç olmadan vakit,yaşattıklarını yaşamadan evvel,karanlığına bir kibrit çak biçarelerin,her yer aydınlansın ki,karanlıkta kimin zararı kimden daha büyük kimseler bilemez.
İsmet Tanlı