'Zeki Müren Türkçesi(!)' kadar berbat bir Türkçe hiç olmadı.
Ancak 'toplumsal bir algılandırma kumpası' hep oldu. Kafalara bir düşünceyi inşa ederler hep.
Kameramızı/kendimizi geriye konumlandırıp bir de oradan yepyeni, temiz, sarih, netlik ayarıyla oynanıp pusluya düşürülmemiş bir objektifle/gözle bakalım beğendiğimiz (afedersiniz bu yanlış oldu, beğendirildiğimiz demeliyim) oyunculara, yazarlara, ressamlara, şairlere vb.
İşinde vasat birçok oyuncuyu, yazarı, ressamı, şairi vb. beğenmemiz inşa edilmiştir kafamızın içine, biz de çoğu zaman üzerinde analiz bile yapmadan onları beğenir(!) hale getirilmişizdir.
Gelelim 'Zeki Müren Türkçesine(!)'
Kendisi Farsça, Arapça vb. dillerden bulaştırılmış tamlamalarla, bileşimlerle (terkiplerle) dolu, zevksizlik örneği (kitsch) bir dil(!) kullandığı halde, bu dili Türkçe(!) diye sevmemizi(!) ve beğenmemizi(!) önerdiler. Birçok kişi de onu bilinçsizce (üzerine düşünmeden) beğendiğini(!) söyler oldu...
'Türkçede kendine yer bulup, oraya sıkıca yerleşmiş tüm Farsça, Arapça sözcükleri/kelimeleri Türk Dilinden talım' diyenlerden değilim, yaşayan Türkçeden yanayım. Ancak Zeki Müren'inki, kendi zamanında bile 'yaşayan Türkçe' değildi.
Zeki Müren çok sevdiğim, neredeyse her şarkısını beğenerek dinlediğim, ama zavallı Türkçesine(!) üzülerek gülümsediğim bir şarkıcı... Kendisi o zevksizlik (kitsch) örneği Türkçesiyle(!) epey hava atardı, üstelik TRT kanalından... Dili Türkçe olan devletimin televizyon kanalından...
Bugün aynı 'gözbağcılığı' İngilizce, Fransızca, Almanca üzerinden yapan akademisyenler ya da yarı-aydınlar yok değil...
Cengis T.Asiltürk