Konuşandan korkma...konuşmayandır tehlikeli;kendi girdabında zayi, ölümle hayat arasında gidip gelen.
Tuttu bir hançerle sevişti.
Bütün hayallerini- hayal kırıklıklarını, umutlarını-umutsuzluklarını, geleceğini kendisiyle birlikte 8.kattan aşağıya atıp öldürdü. İntihar eden gencecik bir kızcağız, ölmeye bahanesi de anne baskısı, okulundaki dönemsel başarısızlık...Körleşen hayatlarda ki sevgi paylaşımında imkansızlık; savaştığı bütün cephelerde kaybetmişlik hissi. Yaşı henüz on dört, yaşamışlığı yaşından bir hayli fazla. Tükenmişlik duygusu artık bütünüyle var olan. Asıl ihtiyaç; Kendisinin de bir türlü akıl edemediği, birine açılmak ya da birinin onun içindekileri görüp ruhundaki kırıklıkları onarabilmesi.
Ağır depresyonun intihara sürüklediği insan o anda biriyle konuşsa kafasındaki saplantıyı dağıtır. İçerisinde kaybolduğu kilitli kapılarından çıkamadığı ruhunda zelzelelerle baş başa kalmaz.
Herkes sevdiklerini kollamalı, önemsemeli, diyaloğu hiç koparmamalı. Yaşlı dünyamızdaki yalnızlığında, çıkmazında, kaderiyle baş başa bırakmamalı kimse-hiç kimseyi.
Bir insanı sevmekle başlar her şey...kendini sevmekle. Çok ta zor değil aslında sevmek, başkalarına sevgini vermek, başkalarının sevgisini kazanmak.
Üç maymunu oynamak kolay olanı, onu herkes yapar / yapıyor da. Zor olanıysa bir insanı kazanmak.
İnsanoğlu daima zoru seçmeli, kolayı mahluklar seçer. Maalesef ,sevgilerde de artık herkes çokça bencil, tek sebep, galiba, insanın maddeye olan seviciliği. Sevgilerde ki masumiyet arayışları da dünyamızda bizden farklı türlerden biri olan hayvanlara kaydı, gayet mantıklıda, Hayvan, seni paran var diye sevmez- ya da yok diye de sevmemezlik etmez. Köpek daha sadık, kuş daha sevimli, çiçek daha renkli artık, sen onları sevebildiğince.
Tanrı akıl vermiş düşünen hayvana, yani bizlere, kontenjan hakkı da tanımış. Hep kaybedince anlaşılıyor değeri her şeyin. Kaybetmeden düşünme yeteneğini kullan. On yıl sonrayı, yirmi yıl sonrayı, elli yıl sonrayı da gör.
Her şeyi çabucak tüketme. Tanrının kontenjanı da artık bitti. Tabiat Ana'da, artık torpilin faydası yok. O, mercek altına yatırdı insanoğlunu, yapılanlar hiç hoşuna gitmiyor. Girmiş olduğu savaşın hiçbirini kaybetmedi. Öcünü hınçla alması da pek yakın; depremle gelecek, selle, erozyonla-çığla, her şeyle gelecek. Korkunun ecele faydası yok.
ÖYLEYSE, ŞUNU DA AKLINDAN ASLA ÇIKARTMA, HAYATTA Kİ SON KONTENJANINDASIN, KOPYA ÇEKMEK YASAK, TORPİLDE GEÇERSİZ. ÜSTELİK TABİAT ANA'DA ARTIK BÜTÜN KUVVETLERİYLE İŞBİRLİĞİ İÇERİSİNDE / O AFFETSE ÖTEKİLER AFFETMEYECEK. RÜZGAR EKTİYSEN FIRTINA BİÇECEKSİN.
İsmet Tanlı