PRENSES VE YAZ
Söyleseydin bir bulutun gölgesinde serinleyerek beklediğini... Tepende kar beyaz bir güneş şemsiyesiyle geleceğini söyleseydin; uzanır, kulağımı raylara dayar dinlerdim gelişini...
Kırklı yaşlarımıza dair böyle şeyler düşünmemiştik hiç, çocukken; bir ağacın dalına kurulu salıncakta, gölün üzerine doğru düşsel bir dünyada uçup geri dönerken...
Dahi, sonsuz bir gökyüzünün koyu karanlığını ellerindeki meşalelerle delerken evrenin uzak çocukları, biz onların yaktığı yıldızların altında en saf uykularımıza dalarken en mavi rüyalara içkin...
Hiç böyle bu güzel yaşlarımızı düşünmemiştik... Ve dahi güller açacak diye bir gün, o güzelim güller kan kırmızı, bal sarı, kar beyazı, gül güzelim Prenses...
Söylemişti gerçi anneannem, cehaletin insanlığı sevmediğini... Aşktan ürkenleri... Düş bozucu Ecinnileri... Düşte yoksul ve yoksun düşmüşleri...
Eğer yeni-dünyalardan söz edersek, safi özgürlük içre; bizi hiç sevmeyeceklerini, kalben soğuyacaklarını, buğuz edeceklerini içlerinden afili delikanlılığımıza... Tam da böyle söylemişti, hikâiyat erbabı Sakine Hanımefendi...
Yok, duvarı yıkıp sınırları geçersek, 'sizin de hakkınız düşünmek, eğlenmek, çalışmak, dinlenmek, insanca yaşamak' dediğimizde, bize öfke duyacaklarını da o insanlığından utanan, insan-hayvan arası bir kimliğe sıkışmış, giderek insanlaşmaktan daha bir çekinenlerin...
Kurbağaları dinlemeye dere kenarlarına ay aydınlıkta, çatı arasındaki kumruları dinlemeye istasyonlara ikindi vakti gelmiyorlardı onlar bizimle... İftar vakitlerini kaçırdığımız yamaçlara da gelmiyorlardı gündönümünü görmeye...
Çocuk saflığımız ve temizliğimizle kutsuyorduk orucumuzu... Dilleri damakları kupkuru gönüllü açlık ve gönüllü susuzlukla... Onlar yoktu törelerimizde ve düş kurma törenlerimizde...
Dardağanları bilmiyorlardı hiç... Hiç, ama hiç kedi yavrularını, boylarınca yaşlı köpekleri, dardağan yaprakları arkasındaki bukalemunları, turunç ağaçlarını...
Söylediği gibi anneannemin; güvercinleri izlemeye de gitmemişlerdi hiç onlar...
En fazla karıncaları yakmaları, kurbağaları taşlamaları, köpeklere tasma takmaları ürkütmüştü bizi... Rüzgâr saçlı çocuklardık işte, daha bilmiyorduk onları, olanları ve seni bekleyeceğimizi de...
Henüz hesaplamamıştık bu güzel günleri de... Komşu bahçelere inen yazı... Güneşli yağmurlarda koştuğumuz Nisan sabahlarını bağlamamıştık daha bir göz açıp kapanacak zamanda Mayıs ikindilerine...
Lavanta kokan safari pantolonlarımızı çıkartırdı anneannem el-yapımı ceviz sandıktan, yağmurlara gönderirdi üzerimizi çıplatıp... Bir çekirgeden fazla zıplatırdı çevik bacaklarımız esmer ipince gövdelerimizi...
Sonra Prenses... Ben bilseydim bir yaz ikindisi daha bekleyeceğimi... Bilseydim seni bekleyeceğimi, ara sıra esecek güz rüzgârlarına kadar, güzelim Eylül sabahlarına kadar, biteviye öten Ağustosböcekleri çatlayıncaya patlayıncaya kadar, sonra işte o komşu bahçelerin dinginliğine kadar, o sonsuz ve sınırsız sessizliğe kadar yağmur altında daha fazla koşar, daha fazla lavanta kokar, daha fazla erkenden kalkar, sisler içinde kararan tren lokomotifini görmeye giderdim.
Sen gelecktiysen lepiska saçlarını atkuyruğu yapıp, kıpkırmızı boydan bir elbise içinde... Şaşkın gözlerle bakacaktıysan; ahşap istasyonun çatısında tüneyen, selvilerin dallarından gürültüyle havalanan yaban güvercinlerine... Uzanır kulağımı raylara dayar dinlerdim gelişini...
Kırklı yaşlarımıza dair böyle şeyler düşünmemiştik hiç, çocukken biz Prenses'im... Şimdi ne güzel düşünü kurmak zihnimizde izi taptaze duran ikindilerin... Seni beklemek ne güzel...
Cengis Asiltürk
