ne vakit bir kadın görsem bahçesinde, mutfağında, işlikte ve makinenin başında... durgunluğu ve aklından geçen belirsizlikler ağır ağır işlerken bir dişli gibi... dünyayı yeniden onun arzularına göre kurmak geçer içimden...
ne vakit bir kadın görsem koca memelerinden bebeğini emzirirken yönü öte ve tedbirli... tanrılığı ona verip önünde diz çökerek yakarmak ve varlığına saygımı sunmak isterim...
ne vakit bir kadın görsem gözlerini bir noktaya mühürlemiş düşünürken... zihninden geçenleri gün yüzüne çıkarıp sermek isterim büyük insanlığın karşısında yere...
ne vakit yorgun bir kadın görsem otobüste başını cama dayamış uyuyan... rüyasını bir perdeye yansıtıp bir tarkovsky filmi gibi, ne gördüğümü ne hissettiğimi çocuklara, yalnız onun çocuklarına tarif etmek isterim...
ne vakit bir kadın görsem geçmişi ve geleceği unutmuş yalnız o an içinde sarsılarak gülen... hayatın tüm renkli kısa anlarını birer boncuk gibi seçip dizerek bir ipe, işaret parmağımla tek tek iterek saymak isterim... merak ederim toplamda ne çıkacak diye...
ne vakit bir kadın görsem saçlarını biteviye ağır ağır tararken kendisini aynada dalgın gözlerle izleyen... gençliğini düşünürüm, kedersiz günlerini, güzelliğini boy oynalarında kutsayışını... mutlak bir sessizlikte saatin sesini dinlerim o an, zamanı ve zamanın işleyişini... gözlerim dolar...
ne vakit bir kadın görsem Azrail'in karşısında teslim olmuş, bedeni ağır ağır soğuyarak bir zambak gibi solan... hayatın tüm canlılar için artık niçin sona ermediğine aklım şaşar... şaşırırım... şaşkınlıktan ağlayamam bile...
ne vakit bir kadın yerine çimenler arasından başını uzatmış kırmızı hareli beyaz bir papatya düşünsem kırlarda dolaşırken... papatyaların niçin kadın koktuğuna şaşırmam... dizlerimin üzerine çöker eğilir koklarım onu... kopartmaya kıyamam...
(KARNAVAL- (Ünsal Oskay Romanı)
5 NİSAN 2020 -ERENKÖY İSTANBUL
Cengis T.Asiltürk