LİSEDE CEM YILMAZCILIK OYNAMAK VE BİR TOPLUMUN CİDDİYET SINAVI
Tamam; gülelim, eğlenelim, kahkahalar atalım, ama insan ciddi olması gereken yerlerde de ciddi olmalı... Her yerde sululuk edilmez... Benim lisedeki dersane arkadaş grubum işini ciddiye almıştı, bunu başarıyorduk...
Birkaç çocuk bu ciddiyeti başaramadı...
Üniversiteye hazırlandığımız yıl, kızlı erkekli, her sözden, her olaydan, her durumdan bir espri(!) çıkartma modası başlamıştı. Amerikan esprileri revaçtaydı. Bu espriler bir furya halini almıştı...
Öğretmenler de bu furyaya kapılmıştı. Öğrencilerini, tekevizyondaki şovmenlerin, Cenk Koray'ın, Erkan Yolaç'ın yaptığı gibi topluca güldürmeye ve sürüklemeye çabalıyorlardı. Çoğu zaman olmuyordu tabi... Çünkü televizyonda stüdyoyu dolduranlar figüran şirketlerinden getirilir, başlarında bir alkışçı vardır, onlar işaret edince stüdyo seyircileri alkışlar ve kahkaha atar. Öğrenciler para almadıkları için, her şeye kahkaha atmıyor, her şeye gülmüyordu... Öğretmen de gülünç duruma düşüyordu, biz de onun yerine mahcup oluyorduk...
Bu arada birçok öğrenci de komik çocuk olmaya, birilerini güldürmeye çabalıyordu. Böyle furyalar esasen bir tek kişiyi var eder ya da ortaya çıkartır, kalanı elenir... Durun bakalımdı, bu furya kendi starını çıkartabikecek miydi? (Çıkartabilecekti tabii, hep bir ürünü olurdu böyle şeylerin, sevgili Cem Yılmaz'dı gelecekteki o star).
Güldürmenin bir meziyet gerektirdiğini biliyorduk da, dur bakalım biz o aranan adam mıydık?
Toplum bir anda hüznünü kaybetmişti... Yanlış anlaşılmasın; hüzün ve hastalıklı üzüntü, bunalım, hep şikâyet halinde olunan o lanet olası arabesk hal aynı şey değildir. Arabesk kültür bizim yakınımızdan bile geçemezdi. Bu, ikisi ilişkisiz zaten... Ama hüzün de kaybedilmemeliydi....
Kızlar, anket ve anı defterlerimize 'beni güldüren, eğlendiren erkeği severim' falan yazıyordu. Aşı tutmuştu. Kızlara birer Endonezya maymunu hediye etmiştik... Az bulunur bu maymunlar. Bir büyük maymun soyundan evrilmişlerdir...
Dersanede bir sınıf arkadaşım vardı. Aynı lisedeydik, ama orada farklı sınıflardaydık. Onunla dersanede daha fazla birlikteydik. Neşeli, çok yakışıklı, zarif, prezentabl bir çocuk. Erdek'ten o yıl gelmişti.
Evet, fazlasıyla çılgın, maceracı çocuklardık... Bir ara hafta sonu dersaneyi kırıp Adana'dan Erdek'e kaçmıştık... Ben ne yaptığımı biliyordum, dersanemin tüm deneme sınavlarından (sosyal bölüm) birinci çıkıyordum. İşimi ciddiye alıyordum...
Arkadaş grubumu da zorluyordum derslere girmeleri için... Başka bir dersanede olan Engin ile Nazar Bilardo salonuna kaçarken hep sadece belli bir dersi ekiyordum. O dersi çıkartmıştım üniversiteye hazırlanma programımdan. Engin'in kaçacağı kendi dersiyle benim bu dersimin saat ve günü çakışıyordu. Ne şans!
Tamam, iyi eğleniyoruz da, Erdekli arkadaşım öylesine boşvermişti ki, derslerle ilgisi alakası yoktu, ama her derse de girerdi, çünkü dersler onun performansını sergileyebileceği tek sahneydi. Arkadaşım dersaneye kız çevresini genişletmeye geliyordu. Kimya hocamızı öyle bir makaraya alırdı, ders yapamazdık... Kimyacı da, hani fırlamalığı ve sokak kültürünü hiç bilmeyen saf oğlanlar olur ya, onlardan, yani yanlış yetiştirilmiş, zayi edilmiş biri... Ben öyle bir hayatın kıyısındaki kapıdan çıkıp kaçmış biriydim, o yüzden, kimya öğretmeninin aklından neler geçmediğini, zihnen ve fiilen neler kaçırdığını çok iyi bilirdim... Neyse...
Öğretmenimiz, esprileriyle sınıfta ders yapılmasına izin vermeyen, derslerle hiçbir ilgisi bulunmayan o zıpır arkadaşımıza, dersaneye para ödediği için hiçbir yaptırım uygulayamıyordu. Bir gün, 'sen sınavda ne yapacaksın böyle' dedi.
Hiçbir dersle uzaktan yakından ilgisi bulunmayan arkadaşımız, 'kafadan atacağım, tutacak' dedi. 'Hadi kafadan at da tutsun bakalım' dedi öğretmen. Denediler... Arkadaşım, kimya gibi bir alanda, beş sorunun yanıtını ardı ardına kafadan atarak tutturdu. Beşte beş... Kimya hocası kıvranıyor... Biz şaşkınlıklar içindeyiz? Nasıl olur böyle bir şey?
Dolayısıyla arkadaşımızın özgüveni sarsılmaz bir hal aldı. Böyle bir öğrenciye ne diyeceksiniz?
Herkes espri makinesi bu arada. 'Ablam...' diyene, '(ablanız kadın mı, dişi mi manasında) ablan kız mı(!)' diye ötesi berisi bir an için düşünülmeden yapılan esprilerle ne çamlar devriliyor, biz bunun karşısında donuyoruz.
Birkaç ay sonra ÖSYM sınavları açıklandı. Soruların yanıt şıkkını kafadan atıcı Erdekli arkadaşımın sınav sonucu eksilerde kaldı tabii... ÖSYM'ye borçlu.... 'Tabii' diyorum, tabiidir bu sonuç...
Türkiye mizaha gereğinden fazla bel bağladığı için fazla sululuk etti, tüm paradigması çöktü. Arsbesk film uyuşturucusu iş göremez hale gelince, komedi filmi uyuşturucusu ileri sürüldü. Komedinin erdemleri saymakla bitmiyordu. Kahpelik! Bir toplumu mahvetmenin en iyi yolu. Hatta komedyen cemaat liderleri bile türetildi. Oysa işini layığınca yapan muhteşem bir Cem Yılmaz bize yeterliydi, herkes Cem Yılmaz olmak zorunda değildi. Başkaları da başka bir şey olmalıydı...
Doç. Dr. Cengis T. Asiltürk
