Ahmet Hamdi Tanpınar, 'insan hayatı bütündür' dedi. Ömrümüz boyunca rehber olabilecek en önemli söz bu. Çünkü bu, 'insan geçmişin üzerinde durarak şimdiyi yaşar ve geleceği tasarlar' demekti.
İnsan temiz bir geçmişin üzerinde durmuyorsa; satın alınmışsa, onuru kırılmışsa, şerefini kaybetmişse, ne şimdi ne de gelecekte yaşanacak hazzın hazzı olabilir.
İnsanların birer tüketim aracına indirgendiği bir dünyada elbette 'şu elbiseyi sonra değil; şimdi giy' diyecekler. Elbette 'o tabağı sonra değil, şimdi kullan' diyecekler.
Hatta sinsice, 'yarına kim sağ çıkacak belli değil' diyecekler. Arsız, hedonist, günübirlik, onursuz şeyler yaşayanların, bunlar gelecekte ayaklarına bağ olur. Çünkü biz gelecekteki biz olacağız. Bunu da düşünmemiz gerekmez mi?
Yukarıdaki o sapkın tüketiciliğe özendiren tavsiyeler, 'onu sonra değil, şimdi ara, şimdi söyle sevdiğini, sevdiklerine...' biçimindeki tümcede gizli duran sevgi ve insanlığı da kapsıyormuş gibi bir cinlikle insanları, eşyaları, kendilerini, şereflerini tüketmeye teşvik ederler.
'Hayat sonraya kalmaz, hayat planları beklemez, hayat ertelenemez' gibi abuk sapık ışıltılı görüşlerle de yolunuza çıkarlar. Maymundan beş dakika önce doğmuş bir kafa yapısıyla yaşayanların derin felsefesi bu... Kimi zaman, gelecekteki iyi ve şerefli bir hayat parçasına yönelik bir çalışmaya yönelerek, şimdinin düzeysiz eğlencesinden vazgeçilebilir.
O hangi hayattır, o nasıl bir hayattır, o hangi zihniyete göre 'doğru' bir hayattır?
'Hayat, şu an, şu dakika akıp geçen şey....' diyecek kadar da zamandan, mekândan, insandan, akıldan, izandan, insan olmanın bilincinden ve şerefli insan olmanın öneminden uzak görüşlerle gelirler karşınıza. Size ısrarla bir şey satmaya çabalayan birer satış temsilcisi hafifliğinde...
'Hayat, sonraları hiç sevmez...' derler. Hayat, ki o her ne ise, bu basit ve çiğ ilkelerle yaşayanları sevmez esasında.
Dejenere olmuş insanın karşısına en güzeli, en şerefliyi, en doğruyu yaşama fırsatı mutlaka çıkar; işte o karşısına çıktığında insan adını temiz tutabilmişse, haksızlık etmemişse, kişiliğini koruyabilmişse, hırsız yaftası yememişse, şerefini kaybetmemişse, temiz kalabilmişse, onu yaşayabilecektir. Aksi halde elenip gidecektir.
İnsan, beklemeyi bilmişse; akılcı, doğru, şerefli yaşamışsa, dejenere olmamışsa, doğru bir yaşam ortamı bulduğunda, onu bu hafif nedenlerle kaybetmeyecektir.
Çünkü...
'İnsan hayatı bütündür.'
Cengis T.Asiltürk
