Musto, Mahallenin ileri gelenleriyle Abbas’ın meyhanesinin arka bahçesinde oturmuş, mahalle meselelerini konuşuyorlardı. Mahalleli, sızan uyuşturucu tacirlerinin okul kapılarının önünde beklediğini Musto’ya kaygılı bir şekilde anlattılar.
“Bu pisliklerin hazin sonunu hazırlamak için akşam tekrar bu bahçede toplanacağız” diyen Musto, stratejik planını anlatmak üzere dostlarıyla sözleşti. Gözü en yakın arkadaşı, gardaşlığım dediği Abbas’ı aradı. Meyhanenin masalarının akşama hazır olması için garsonlara talimat veren Abbas’ı gördü ve yanına gitti. O esnada Meyhanenin önünde patlamış egzoz sesi duyuldu. Kesin bu İbo diyerek, pencereye yönelen Abbas; “ta kendisi” derken, İbo meyhaneye heyecanla girmişti bile!
“Hah gökte ararken yerde buldum seni” diyerek, Musto’nun yanına geldi. Sanki gizli bir şey söyleyecek gibi sağına soluna bakındı.
“Musto dayım özel bir emaneti sana getirdim, müsaitsen az, biraz dışarı gel de konuşak” dedi.
Musto kaşlarını çattı. “Burada söyle, Abbas’tan ayrım gayrım yok!” dedi.
İbo, ceketinin iç cebinden bir mektup çıkardı; “Teker Mualla yolumu çevirdi, bana mektup uzattı.
‘Bunu Musto Dayına ver’ Dedi. Senden acele cevap istiyormuş, ne deyim Mualla’ya?”
Musto mektubu aldı ve Abbas’ın müdüriyet odasına geçti. Mualla’nın mektubunu okumaya koyuldu.
“Musto’m; kaç zamandır içerledim sana. Lastikçi Zeki bile yavuklusu Zeliş’e, Çırağı çılbır Ali’yle mektup göndermiş. ‘Zeliş ’im aşkından her yanım yanıyor’ demiş. Bana yavuklusuyla hava atıyor haspa! Eğer beni seviyorsan, sen de bana bu gece aşk mektubu yaz... Yaz ki, mektubunu bağrıma basayım. Zeliş’e; Mahallenizin dayısı, kurmak istediğim yuvamın aslan parçası Musto’mdan aşk mektubu aldım, çok heyecanlıyım! Yerime mektubu sen oku diyeyim, Lastikçi Zeki’nin aşkla meşkle şişirdiği Zeliş’i ben fıs diye söndüreyim.
Gonca gülüm diye başla mektuba. İyi havam olur Zeliş denen kart karıya...
Musto’m kestane kebap acele cevap. Gözümü yollarda bırakma emi! Tez gönder mektubu ulakla. Ha bu arada, evlilikten de bahsediyormuş Zeki! Zeliş diyor ki; ‘Musto’dan evlilik bekleme zamparanın teki!’
Utandır haspayı Musto Allah aşkına. Seni çok seven Mualla!”
Musto mektubu masanın üzerine fırlattı. Abbas içeri girdi ve meraklı gözlerle Musto’yu süzdü. Hayırdır, bir durum mu var? Diye sordu.
Musto; “Lan oğlum ben nasıl kurtulacağım bu kadından? Başıma bela oldu. ”Niye ne oldu ki? Diye sordu Abbas.
“Bu Teker Mualla, babanla anama en sevdiği yemekleri yapıp götürürmüş. Babam, kadına ara gazı vererek; ‘Seni oğluma alacağım, seni çok seviyor ama duygularını belli edemiyor. Malum benim oğlan ağır abi’ demiş. O günden sonra gece demiyor gündüz demiyor evimizden çıkmıyor. Sürekli aşk mektupları yazıyor. Ben ne yapacağım bu belayla bilmiyorum oğlum? Anası, teker Mualla’dan daha beter! Selam versem, dolaylı yollardan evlilikten bahsediyor. Ne alakam var teker Mualla’yla diyesim geliyor. Delireceğim lan!” diye dert yandı. Abbas kahkaha attı. “Sen de onu kırmayacak bir şekilde düşüncelerini yaz ve İbo’yla gönder” dedi. Musto, doğru söylüyorsun diyerek, kâğıdı kalemi eline aldı ve başladı Teker Mualla’ya yazmaya...
“Nasılsın, iyi misin Mualla? Mektubunu İbo ile aldım. Mektuba da bir şişe hacı yağı sürmüşsün, huşu içinde kokladım desem yalan olur. Az kalsın barut olup Mekke’ye uçacaktım.
Ah Mualla ah! Lastikçinin her yanı yanıyormuş anladık, gel sen bana sor, seks deyince benim her yanım yanıyor, iş evliliğe gelince dilim kilit, dilim lal oluyor! Sana selam versem, anan işi evliliğe bozuyor. Anana; niye kocanı boşadın? Diye sorduğumda; ‘Aç iti yıllardır besledim koynumda! Hem fakir hem şeyi büyük! Bunun dışında ne işe yarıyordu ki kocam denen Höyük?’ Diye anlatmıştı bana. Bunu yekten anan söyledi yavrum bana. Bence bu kadar sıkıntı çekmişse zengin koca bulsa ya kızına.
Çare yok anlayacağın, ben sana nasıl aşk mektubu yazacağım? Beni azat et, evliliği de boş ver, ben yoluma bakayım. Tezek bokunu karıştırıp, arpa aradığımız dönemlere gelmek için, bu toplumun kendisine efendi tayin etmesinin garipliği içime işliyorken ve geçim sıkıntısı omzumuza binmişken, aşk mı yaşayım, evlilik mi yapayım?
Bu meziyetlerin hiç birisi olmaz bende.
Nasıl duygusallık çöksün yüreğimin orta yerine? Aşk şiirleri yazacak duygu mu var bende? Görüyorsun halk züğürt, halk dilsiz, halk paramparça! Yine de ehli keyif onlar. Bunu sen de biliyorsun be Mualla!
Hal böyle olunca, memleket meselelerini ve geçim sıkıntısını kafama takıyorum. Hiç aşk yaşamak gelmiyor içimden. Görüyorsun milleti, hiç şikâyet etmezler bu duruma ve yaşarlar bir kavalla tango yapan davar misali!
Ama ben öyle miyim, karnım doymuyorken, sana nasıl ümit vereyim?
Bu ahvali-şer havalarda ayın şavkı vururken kıçıma, ben kıçımı kurtarma peşindeyim.
Evet, sana sevgilim demek isterdim, geçim gerek, ben nasıl evleneyim?
Farz et ki aşığım dedim, hadi söyle, ben nasıl edeyim?
Behçet Necatigil’de doğruyu söylüyor. Koca şair bak ne diyor! Koca şair der ki;
“Ben annemin evinde fındık fıstık üzüm
İlerde evlenince çuvalla düşünürdüm
Baktım ki kocam bir güzel Âdem
Odalarda fıstık yok gözleri badem”
Hal böyleyken ve sen de bana siktiri çekmeden,
benden sana yâr olmaz Mualla, mürekkebim bitti hadi sana elveda.”
AYÇA ÖZTORUN
