I.
Size gerçeği söyleyeyim, hayalleriniz yıkılsın hadi: 'Ruh ikizi vb. kavramlar bir şarlatanın uydurduğu şeyler...' Ki, gerçeğin kaynayan kazanına elini daldırabilenler doğruyu yaşayabilir.
Birey olabilmiş, yani oluşmuş biriyle tanışınca beraber yürü... Çünkü kendi kendisine saygı duyan herkese saygı duyar...
Toplum içinde yaşamıyormuş gibi serbest/rahat ağzı bozuk, kötü huylu biriyle yolun kesişirse, kaç kurtul...
Hoyrat, hoyrattır; düzelmez...
Ruh ikizi diye de bir şey yoktur, tekrar edeyim de unutma...
Rasyonel olalım, lütfen. İnsan her ne ise şu an, bu hali doğuştan değildir. İnsanın başından serüvenler geçer yaşarken. O serüvenler insanı biçimlendirir. Benlik diye bir niteliği var insanın, o benlik de yaşarken oluşur; Ayla ile tanışmış Sacit, Ayla ile tanışmadan önceki Sacit olarak kalamaz. Sacit ile tanışmış Ayla için de geçerli bu durum.
Yaşam insanı yoğurup her gün yeniden yeniden biçimlendirirken, hangi ruh ikizinden söz edilebilir? Sacit'li Ayla, Ayla'lı Sacit mi?
'Elma ikiye bölünmüş de... İnsan öteki yarısını arıyormuş da...' Bunlar, fazlasıyla arabesk meseller...
Rasyonel olmayan insan, böyle sözlere inanmaya mahkum kalır. Kendine yalan söylemeye başlar... Bundan daha fena bir şey var mı?
II.
'Sürekli olan, bir süre sonra gerekli de olmuyor, Mathilda,'
Bu söz, Luc Besson'un Léon filminden... Léon (Jean Reno) bu sözü, 12 yaşındaki Mathilda'ya (Natalie Portman) söyler...
İlk anda ışıltılı bir söz gibi değil mi? Evet... Işıltılı... Vivid... Albenisi yüksek... Masum mu? Haklı bir söz mü? Bir düşünelim...
Gerekli... Nedir gerekli olan? Gereklilik sözcüğü ne için kullanılır?
Bir erkek bir kadına ya da bir kadın bir erkeğe, 'bana gereklisin' derse; bu, karşısındakine kabalık etmek sayılır mı?
Gerekli olan nedir, Mathilda?
Domates doğramak için bıçak, yumurta kızartmak için tava, sokağa çıkmak için maske, bisiklet lastiği şişirmek için pompa, malı bedavaya getirmek için sponsor, saç taramak için tarak, közü tutmak için maşa, ellerin korunması için bir çift deri eldiven... Gereklidir... Bunlar birer nedir? Birer eşya, Mathilda, bunlar birer eşya...
Peki, insan eşya mı? İnsanın raf ömrü hesaplanır mı?
Ah Mathilda...
Seni hiç iyi yetiştirmiyorlar. İnsanı kendin için eşya bileceksin bu gidişle, korkarım. Bu yüzden belki de bir kedi edinmelisin gelecekteki zor günler için... Belki de bir köpek... Evet yahu, bir köpek... Köpekler daha sadık olur, Mathilda.
Ve fakat geçip gideceği kesin olan insan edinilemez asla... İnsanı ayırt edecek tarzda yetiştirselerdi seni keşke, Mathilda...
Mathilda, yanlış bir hocan(!) var senin. Dinleme onu Mathilda. Dinlemezsen, onurlu bir insan olacaksın çocuğum... Sevileceksin...
Dr. Cengis T. Asiltürk