Bir Yaz Daha Geçiyor Komşu Bahçelerden

'Yağmurlar yağıyor birden...

Yaz yağmurları...

Oysa iri sarı bir güneş var günlerdir gökyüzünün aydınlık maviliğinde kızıl bir çamura düşüp çıkmış gibi ve bulutlar öbek öbek alabildiğine yoğun etrafında...

Soğuk katreler, Tanrı'nın armağanıdır ağır yazın bu sıcağında...

Serinlik bir mucize gibi alıyor kollarına bedenlerimizi arada bir. Gece oluyor. Uğulduyor komşu bahçeler. Laternalar çalıyor... Uzaktan uzağa köpekler havluyor, gece en koyu halini bırakıyor ilk ışımasına günün...

Sonsuz bir güzellik düşlüyorum, sonsuz huzur içinde. Eşsizsin sevgilim güzellik ve kıymette. Gözlerin gelse gözlerimin önüne, telaşlı kuşlar kımıldıyor gömleğimin altında, çimen kokularıyla, papatya kokularıyla...

Ey ikindileyin nehre inen ciğerleri yangın yeri ceylanlar...

Sen sevgilimsin...

Sen sevgilimdin...

Hiçbir şeyinim ben senin exelden beri...

Sarmaşıklar sarılıp çamların gövdelerine mor açıyor, boyuna cırlayıp duruyor ağustos böcekleri, bir kıyameti haykırıyorlar. Nar kırmızı yaz bahçelerini tarumar ettim seninle buluşmak için en ıssızında komşu bahçenin...

Gelemiyorum sevgilim. Sana mahcubum, kaptırdım diye uzun birlikteliklerimizin yol biletlerini haramilere...

İlk gün senindim, deneyimsiz, saf, dört yol ağızlarında şaşkın...

Son yaz ikindilerinde yine seninim, böyle söylüyor benden büyük ağaçları limanların...

Bir sessizliği öldürüyor kuytularda bulup ökçe tıkırtılarım, sessizliğimi işit ey yar...

Yaralandım, düştüm, boğuldum, zincirlendim, çöktüm yabancı evlerde ve sana çıkar diye bir yaz bahçesinde yolum, ahdettim yaşamaya ve savaşmaya...

Bir yaz daha geçiyor komşu bahçelerden...

Bir çiçek ömrünü tamamlar da dönüşür toprağa hani Kuzey İskandinavya'da bizim bundan haberimiz bile olmaz ya; öylesine bir yolculuk benimki her an zihnimde beliren suretinin peşi sıra...

Yapraklar dökülür, yazdır; hazırlanacaktır ağaçlar serin güz günlerine...

Dal kımıldamaz, gece sonsuz yenikmiş gibi sürer, günün hükmü çöker, yazdır çünkü...

Henüz bir dalganın hevesiyle bakmadık karşı kıyılara seninle, Üsküdar taraflarına...

Bir liseli kızın telaşını, yağmurla yıkanan yaz mevsimini, martıların uçuşunu izlemedik bir kalkıştan bir inişe dek denizin maviliğine...

Bir yaz daha geçiyor komşu bahçelerden...

Ben hep yenildim sevgilim, galipken bile, zafer anıtımı yontarken bile elmastan...

Sen yoksun diye oldu bütün bunlar...

Suçlu ve kusurlu benim...

Sana yaz bahçelerinden güller seçtim...

Bir akşam serinliği seçtim, bir soğuk su seçtim kaya pınarlarından...

Akar gelir granitleri sıyırır avuçlarımıza...

Ya da...

Bir yaz daha geçiyor komşu bahçelerden...

Gelmeni beklemedim hiç beklerken bile, hakkım yok benim seni beklemelere...

Bir minik ateş varsa söndürdüm hep kazara...

Bir çiçek açmışsa ezdim kazara...

Bir cam kırılır gibi bin parçaya...

Sen bana gelmezdin, niçin gelecektin, ben beklerdim, niçin beklerdim yeryüzü cenneti patikalarında üzerimde salkım söğütlerle serin...

Umudetmeyi bıraktım bir gün ansızın askıda, gerçeğe yakınlaşmayı diledi kalbim.

Yoksun.

Bu gerçek, işte yoksun.

Bu hakikât, hiç yoksun.

Yeşil bir dal kırılır bir büyük şairin dizesinde.

İnsan işte öyle bir an içinde olgunlaşır, öyle oldu benim de delikanlılığımdan sıyrılıp birden büyümem...

Öyle bir an içindir yaşanam tüm zaman. Bunu anladım sevgilim.

Anladım...

Gülümsedim. Bir yaz daha geçiyor komşu bahçelerden...

Hep böyle olur kaç yıldır bu böyle...

Hayatın bir evresinde öyle bir şey olur da kalbi kırılır ya her insanın.

Sonrası beyhude bir arayış...

Muğlak, müphem, belirsiz.

Siz ne kadar isterseniz, o kadar güçlü olun, bu öyle bir şey değil...

Şiire konu olmak değil...

Uçurumdan aşağı yuvarlanıp durulmuş, yosun tutmuş bir kaya gibi devasa...

Öyle bir özlem hep, daima iyileşip iyileşip kabuğu kalktıkça çözülüp kanayan yara...

Öyle...

Öyle bir özlem içinde kavruldum.

Halimi görmek için göklerden indi simurg, o kuşlar şahı, o ki bir inatçı müşfik albatros...

Görmek için göğsümde göveren aşkı, emaneti senin olan o toy sevdayı...