Annemden Bana Geçen Miraslar : ‘Kaygılar’..
Eveeeeeet kreşler ve okullar açıldı. Öncelikle tüm çocuklarımızın yeni eğitim öğretim döneminin keyifli geçmesini, bilgiden ziyade ruhsal deneyimlerinin pozitif yönde olmasını diliyorum. Einstein ; Zekanın gerçek işareti bilgi değil hayal gücüdür’ sözünden yola çıkarak tüm çocuklarımızın hayal gücü gelişimini destekleyen eğitimciler ile karşılaşmalarını umut ediyorum.
Geçtiğimiz iki hafta boyunca ‘Çocuklar mı Annelerine Bağımlı - Anneler mi çocuklarını Bağımlı Yetiştiriyor !' konulu anne - baba seminerinde; - Bağlanma - Ayrılık Kaygısı üzerine konuştuk. Yoğun bu iki haftadan sonra tamda bugün kendime evde vakit geçirme ödülü vermiş, Kaygılı ve hala ebeveyni ile uyumaya devam eden çocuklarımızın iyileşmelerine yönelik yazdığım hikaye kitabıma odaklanmışken bir şey fark ettim ve bu yazıyı sizlerle paylaşmaya karar verdim.
Gördüğüm şu ki bir çok ebeveyn bu durumu yaşamakta. Benim çocuğum yok o yüzden sizin gibi bir deneyime sahip değilim fakat bildiğim ve gördüğüm şu ki; Kreş döneminde çocuğu olan Kaygılı ebeveynlerin kameradan çocuğunu izlemesine rağmen birde Kreşi arayıp ‘Her şey yolunda mı?’ Diye sormaları...
‘Acil bir durum olursa ben buradayım, Kendine çok dikkat et tamam mı?’ gibi cümlelerle çocuklarından ayrılma saniyelerinde kurulan cümleler Zaten çoğu ebeveynler çocuklarından kopmakta zorlanıyor fakat onlar bizden daha kolay adapte oluyorlar ama bireysel farklılıkları da unutmamak gerek tabi.. Okula kreşe alışma süreci ile ilgili olarak çokça seminerlerde konuşuyorum.
Fakat birde yazıya dökmekte fayda olacağını düşündüm. Birkaç önerilerde bulunacağım. Mesela; Kreşe / Okula bırakırken özellikle ayrılma aşamasında ‘Bir şey olursa beni ara. Bak ben hemen gelirim. Kendine dikkat et.’ Gibi cümlelerden sakınalım. Doğru bir şey yaptığımızı zannedip aslında çocuğa kaygımızı bulaştırıyoruz. Çocukta; ‘ Acaba burası güvenli bir yer değil mi ?’ diye bir algı oluşturabilirsiniz. Çünkü sizin söylediğiniz şeyi çocuğun nasıl anlamlandırdığını bilemiyoruz ve okula giden çocuk gitmek istememeye başlayabilir.
Gitmemek için bahaneler uydurabilir.
Bir diğeri ise, ‘KIYAS’.. Kreşe / Okula girerken ağlayan çocuklarımızı “bak arkadaşların hiç ağlıyor mu? Sen de ağlama!” diye kıyaslamayalım.
Zaten çocuk son derece kaygılı, ağlıyorken bir de onda yetersizlik duygusu uyandırmayalım. Ağlayabilir bu doğal. Onu rahatlatmaya çalışalım “Endişelisin seni anlıyorum. Tamam sarılabiliriz.
Bak ben şurada bekleyeceğim. Yemek yedikten sonra seni alacağım.” gibi cümleler “ağlama artık” gibi kesin yargılı cümlelerden emin olun daha çok işe yarıyor…
Hem bunu yaparak sizin de tüm gününüz stresli ve kaygılı geçiyor. Bu durumu şöyle düşünelim, tıpkı memeyi bırakması, tuvalete alışması gibi gelip geçici bir dönem.
Yine önemli olan bu kriz anlarında ebeveynlerin nasıl davrandığı, çocukları ile nasıl bir iletişim kurduğu oldukça önemli. Yazımı yine sevdiğim bir söz ile sonlandırmak istiyorum.
‘Kuşlar Uçar, Balıklar Yüzer, Çocuklar Oyun Oynar...
’ Bol oyunlu günleriniz olsun.
İyi hafta sonları diliyorum
Oyun Terapisti
Pedagojik Danışman
Pınar Özgüven Duman
