Zaman değişiyor. İlişkiler dönüşüyor, evlilikler sona erebiliyor. Kimse kimsenin hayat garantisi değil. Evet, insanlar eşlerinden ayrılabilir. Hayatın getirdiği çatışmalar yolları ayırabilir. Ancak unutulmaması gereken bir gerçek var: Anne-babalıktan ayrılık olmaz. Çocuklardan boşanılmaz.
Bugün birçok çocuk, anne ve babasının kişisel çatışmalarının gölgesinde büyüyor. Bir tarafın yok saydığı, diğer tarafın öfke nesnesine dönüştürdüğü küçük yürekler sessiz bir adalet arıyor. Oysa çocuklar, sizin aynanız. Siz nasıl davranırsanız, hayatı öyle görürler.
Aile dediğimiz şey sadece aynı evde oturmak değil. Aile; güvenli bir liman, karakterin ilk temeli, sevginin ve saygının ilk öğretildiği yer. Evlilik bitebilir ama aile kavramı sağlam kalmak zorundadır. Çünkü çocuğun sağlıklı gelişimi bu temele bağlıdır.
Ayrılan eşler arasında kırgınlık olabilir; bu insani bir durumdur. Ama bu kırgınlık çocuklara zarar vermemelidir. O küçük gözler, anne-babasını birbirine düşman değil, medeni iki birey olarak görebilmelidir. Çünkü en büyük eğitim, örnek olmaktır.
Ve evet, dik durmak gerekir. Çocuğunu seven her anne-baba, kişisel öfkelerini yutmalıdır. Kendi gururunu değil, çocuğun ruh sağlığını öncelemelidir. Ayrılmıştır; kişisel olarak bitmiştir. Böyle bir durum çok doğaldır, ancak çocuklara gösterilen yaklaşım, eşlerin tekrar bir araya gelmeleri değil, çocuklarının iyi veya kötü gününde onların yanında durarak doğru olanı yapmaktır.
Bu yüzden ayrılanlar da aile kalabilir. Birlikte büyütemeseler bile, birlikte sevgiyle var edebilirler. Ve toplum olarak biz de bu bilinci yaymalıyız. Çatışmayı değil, saygılı ayrılığı; nefreti değil, çocuk merkezli bir anlayışı desteklemeliyiz.
Unutmayın: Aile kavramı, evli kalmakla değil, insan gibi davranmakla ayakta kalır. Ve çocuklar, sizin ne söylediğinizi değil, nasıl yaşadığınızı kopyalar.
Siz siz olun,
Çocuklarınızdan boşanmayın.
Kin, nefret, öfke, yalan kişiyi var etmez, yok eder.
Saygılarımla