Bir insanın emeğini görmek, yanında oluşunu fark etmek, verdiği değere karşılık verebilmek...
Küçük bir davranış gibi görünür belki ama aslında çok büyük bir insanlık göstergesidir.
Oysa bugün kıymet, sanki yalnızca kaybedince hatırlanan bir şey oldu.
Yaşarken unutuluyor, gidenin ardından aranıyor.
Kimi zaman bir anneye, bir eşe, bir dosta...
Kimi zaman bir çalışana, bir öğretmene, bir komşuya...
Kıymeti bilinmeyen her şey ve herkes, yavaş yavaş silinir hayattan.
Geriye kırgınlıklar kalır, sessizlik kalır, pişmanlık kalır.
Şimdi bir durup düşünme zamanı:
Kaç kişinin kıymetini zamanında bildik?
Kaç güzel ilişkiyi, sırf değer vermeyi unuttuğumuz için yitirdik?
Unutmayalım, kıymet bilmek pahalı bir şey değildir.
Ne bir servet ister ne de büyük fedakârlıklar...
Bazen bir teşekkür yeter, bazen bir sarılma, bazen sadece “İyi ki varsın.” demek.
Ve şunu bilmek gerek:
Kıymet bilmek sadece bir gönül işi değil, bir toplumun ahlaki omurgasıdır.
Kıymetin kaybolduğu yerde güven kalmaz, sevgi azalır, insanlar yabancılaşır.
Bugün hepimizin yapabileceği bir şey var:
Yanımızdaki insanların değerini yaşarken fark etmek.
Sevdiğimizin, çalışanımızın, arkadaşımızın, hatta kendimizin bile...
Çünkü kıymet verilmeyen her şey yok olmaya mahkûmdur.
Ama kıymet bilinen her şey yaşar, büyür, güçlenir.
Sonuç mu?
Kıymet bilmek, insan olmanın inceliğidir.
Kıymetli gören, kıymetli kalır.
Ve kıymeti bilinen bir toplum, daima ileri gider.
Bu hafta benden bu kadar Kıymet bilin Kıymet görün / hoşçakalın.